Oficerowie 28 pp
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4 Następny

stadam

Znalazłem jeszcze na posiadanych fotografiach podobizny dwu oficerów podpułkownika i porucznika. Może ich ktoś rozpozna?
Mam jednocześnie prośbę o podanie link's do zdjęć płk. Bratro i ppłk. Kurka oczywiście jeśli są w necie.. Może ktoś gdzieś się spotkał z ich podobiznami?

stadam

Znalazłem coś takiego:
REPUBLIKA" ar. 110. Sobota, 23 kwietnia 1938 r
Pożegnanie płk. Jana Bratro
Jak już donosiliśmy pokrótce, długoletni dowódca pułku piechoty w Łodzi płk. Jan Bratro opuszcza Łódź, przechodząc na wyższe stanowisko.
Ponieważ wieloletni pobyt płk. Bratro w naszym mieście związał go serdecznymi więzłam z Łodzią, a szczególnie zaznaczył się na polu wychowania młodego pokolenia w duchu żołnierskim — miejski komitet WF I P W » Łodzi postanowił uroczyście go pożegnać.
Wczoraj po południu w sali rady miejskiej przy u|. Pomorskiej 16 zebrali się przedstawiciele miejskiego komitetu WF I PW oraz zarządu miejskiego w osobach prezydenta Godlewsk!ego, wlceprez. Kozłowskiego, dyr. Kalinowskiego,pik. Makatrowlcza, mjr.Zaprutklewlcza, kpt. Gryziecktego, kpt. Antona i in.
Przemówienie wygłosił prez. Godlewski. Scharakteryzował stanowisko płk. Bratro wobec zagadnień wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w Łodzi, podkreślił owocną współprace w dziedzinie podniesienia poziomu tężyzny fizycznej młodzieży oraz
w-sliazał na pomyślne rezultaty odniesione w tym zakresie w Łodzi, dzięki wybitnemu poparciu w ciągu ostatnich dziesięciu lat przez płk. Bratro, który swą życzliwością zjednał sobie całe społeczeństwo łódzkie.
W odpowiedzi płk- Bratro w krótkich, lecz mocnych, żołnierskich słowach podziękował za
uznanie, podkreślając, że jest dumny, Iż pracą swą i ścisłym kontaktem mógł przyczyniać się
do uzyskania takich wyników prace, które postawiły Łódż pod względem przysposobienia wojskowego na zaszczytnym miejscu.
Z kolei prez. Godlewski powitał następcę Płk. Bratro, płk. Bronisława Lallczyńsklego, który, odpowiadając, zapewnił, iż zachowa stanowisko swego poprzednika wobec zagadnleń wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w Łodzi.
Uroczystość zakończyła się wręczeniem przez prez. Godlewskiego płk. Bratro statuetki,
wyobrażającej robotnika przy pracy.
REPUBLIKA" ar. 110. Sobota, 23 kwietnia 1938 r

stadam

Jeszcze jedno zdjęcie z 1939 roku. Ciekawe co za rozetki ? ma na pasku.

stadam

Jeszcze jedno zdjęcie Por. Mireckiego z jego dowódcami plutonów na ćwiczeniach w sierpniu 1939 w okolicach Gieczno - Dąbrówki/ od 3 do 23 VIII/

Jego mundur polowy jest innego wzoru niż jego podporuczników. Widziałem wiele wojennych zdjęć, ale ten typ umundurowania spotykam po raz drugi.
Może ktoś z przeglądających to forum mógłby mi coś na temat tego munduru napisać.

bolas

Czy oba w/w zdjęcia są zweryfikowane jeżeli chodzi o daty ? Wyglądają na znacznie starsze niż rok 1939. Na zdjęciu portretowym widać kurtkę mundurową wz.27, którą zniesiono w 1936 roku i raczej szanse, aby to był rok 1939 są niewielkie. Podobnie świadczą detale umundurowania z ćwiczeń.

stadam

Jeżeli idzie o zdjęcie ppor. z przedostatniego postu to jest to na pewno 1939 rok. Jest to pewnie oficer rezerwy uczestniczący w imprezie LOPP.
Co do zdjęcia z ćwiczeń, to data wynika z analizy przebiegu służby por. Mireckiego, znajdującego się w jego teczce w CAW. Po awansie w XI 1937 są to jego pierwsze i ostatnie ćwiczenia /osobiście mam pewne wątpliwości/.
Wiem, że ćwiczenia miały trwać 4 tygodnie, lecz w związku z ogłoszoną mobilizacją, pułk wrócił do Łodzi, a 24 sierpnia por. Mirecki został d-cą 5 kompanii. Nie była to kompania którą dowodził na ćwiczeniach.
Co do ubiorów, to przejrzałem książkę p. Cerniewicza o 1pp leg, i widzę że używało się we IX 1939 różnych mundurów polowych. W tej właśnie książce, jest zdjęcie polskiego kapitana /z obozu jenieckiego/, w kurtce letniej tj na moim zdjęciu. I jeszcze jedno. Czy w chwili mobilizacji oficerowie rezerwy nie dostawali jakieś innego umundurowania?

bolas

Oficerowie rezerwy mieli własne sorty mundurowe, które przechowywali we własnych domach. Jedynie właśnie u nich i podoficerów rezerwy widać czasami mundury starych, wycofanych już przepisami wzorów. Zwykle to rzadki widok, bowiem mieli niemal 4 lata na odnowienie mundurów. Co do mobilizacji oficerów rezerwy i przydziałów umundurowania - wszystko zależy od okoliczności i czasu w jakim trafiał do pułku. Wiele relacji mówiących o mobilizacji w 28pSK wspomina o sporych problemach jeżeli chodzi o mobilizację rezerw drugiego i trzeciego rzutu. Jednak w wypadku jednostek pierwszorzutowych raczej nie powinno być z tym najmniejszych problemów. Mundury polowe widoczne u oficerów na drugim zdjęciu to również relatywnie stare wzory z końca lat 20-tych, rzadko spotykane już w służbie w 1939.

stadam

Kiedyś w, latach 90 ubiegłego wieku znalazłem takie epitafium napisane przez córkę dcy II/28 pułku strzelców kaniowskich

Życiorys mojego ojca jest tak typowy dla ludzi z tamtego okresu, iż wielu z mojego pokolenia mogłoby go podać, przy małych zmianach osobowych, jako życiorys własnego ojca. Wszak dewizą ich była Służba Polsce, w której mieściło się całe życie pełne osobistych wyrzeczeń w entuzjazmie patriotyzmu, a zakończone często przedwczesną śmiercią.
W sierpniu 1914 r. uczeń Jurek Korczewski, mając 17 lat, ucieka z domu do Krakowa i wstępuje do II Brygady Legionów (11 komp. 2 pp leg.). Oczywiście nie zabiera ze sobą ciepłego ubrania - kto o tym myśli w tym wieku? - a zima 1915 r. jest mroźna. Młody żołnierz z odmrożeniami nóg i rąk oraz zapaleniem płuc trafia do szpitala w Tyrolu, potem w Wiedniu, gdzie podczas rekonwalescencji zdaje maturę. Jeszcze w tym samym roku zgłasza się ponownie do wojska i dostaje przydział najpierw do 4 pp leg., w czasie którego zostaje ranny w bitwie pod Jastkowem (? - w rękopisie ojca nazwa niewyraźnie napisana), po wyleczeniu - do 6 pp leg., a następnie w 1917 r. do II Korpusu.
W 1918 r. po Bitwie Kaniowskiej dostaje się do niewoli, z której ucieka i przedostaje się do Kijowa. Rozbitkami opiekują się tam polskie rodziny i ojciec mój spotyka swoją wielką miłość - młodziutką i urodziwą Oktawię Sobolewską, z którą bierze ślub 2 października 1918 r. w Humaniu. Żona nie nacieszy się długo mężem - w kwietniu 1919 r. rusza, już jako ppor., na front bolszewicki. Rozstają się na kilka lat.
Wreszcie następuje czas pokoju i intensywnej pracy dla Ojczyzny. Jerzy Korczewski obejmuje dowództwo III kompanii w Staszowie, gdzie ja się urodziłam w 1924 r., a w tymże roku dostaje awans do stopnia kapitana. Od 1926 r. przydzielony do 63 pp w Toruniu, w 1936 r. awansuje na majora. W 1938 r. zostaje przeniesiony do 28 pp w Łodzi. Tam zastaje Go wojna.
Lato w 1939 r. było piękne, a ja, 15-letnia dziewczynka, spędzałam wakacje u rodziny w Złoczowie, na wschód od Lwowa, skąd ostatnim pociągiem zdążyłam przyjechać do Łodzi, gdzie widziałam się z ojcem po raz ostatni. Ponieważ nie pozwalał sobie na żaden odpoczynek w domu, poszłyśmy z mamą do Niego na Dworzec Kaliski, gdzie był dysponentem transportów wojska na tereny zachodnie Polski. Na mój widok uśmiech rozjaśnił Jego ogorzałą, zmęczoną twarz. A mi serce ścisnęło się, gdy ujrzałam Go tak wyczerpanym. Przez te ostatnie dni sierpnia niewiele miał czasu na sen, posiłki. Siedzieliśmy w pociągu, rozmawiając, a pociąg wekslował w tę i w tamtą stronę. Wreszcie ojciec powiedział, że musimy się pożegnać. Wysiadłyśmy. Było ciemno, a my znalazłyśmy się na plątaninie torów, nie widząc, w którą stronę iść. Autobus z ewakuowanym personelem Szpitala Wojskowego w Łodzi, gdzie mama pracowała jako stomatolog, zatrzymał się którejś nocy na skraju płonącego miasteczka, gdzieś na Lubelszczyźnie, gdy podszedł jakiś żołnierz, błagając, żeby go zabrać. Zapytałyśmy, z którego jest pułku. - "Z 28 pp w Łodzi". "A co z pułkiem?". "Rozbity".
Za udział w I wojnie światowej i w wojnie bolszewickiej Ojciec otrzymał m.in. Krzyż Walecznych (czterokrotnie) i Srebrny Krzyż Zasługi, zaś za udział w kampanii wrześniowej - rozkazem gen. Rómmla z 13 września 1939 r. - Krzyż Virtuti Militari.
W czasie okupacji w Warszawie docierały do nas różne, często sprzeczne wiadomości o ojcu. Matka poszukiwała Go przez Międzynarodowy i Niemiecki Czerwony Krzyż. Niedawno zetknęłam się z historykiem dr. Ney-Krwawiczem - pośród licznych dokumentów i materiałów z okresu wojny, których jest kolekcjonerem, znalazł zapis, że ojciec mój był ranny 9 września 1939 r., a zmarł 20 września 1939 r. i pochowany został w Siedliszczach w woj. lubelskim (oraz że otrzymał pośmiertnie Krzyż Virtuti Militari). Informacja ta wstrząsnęła mną bardzo. Jeśli pisane Mu było zginąć, niechby zginął od razu, a nie cierpiał z powodu ran, a jeszcze bardziej, widząc zbliżającą się klęskę. I gdzie został pochowany? Matka moja, na podstawie informacji Czerwonego Krzyża, była przed laty w Siedliszczach, ale nie znalazła nazwiska ojca na istniejących tam grobach.
Wspomnienie to traktuję jako epitafium na nieznanym grobie mojego ojca.

stadam

To wzruszające epitafium napisane zostało przez Irene Helene Korczewską, żołnierza ZWZ i AK,uczestniczkę Powstania Warszawskiego, ps. „Inka”, sanitariuszkę w Zgrupowaniu Gurta.
Jest dla mnie nie zrozumiałym, że nigdy nie dotarły do niej wiadomości o losach jej ojca. W obsadzie 28pp naszej strony internetowej jest napisane, że zginął pod Kęblinami 8 września 1939/ a dokładniej, w nocy z 7 na 8/.
Sprawa jego pochówku też należy, przynajmniej dla mnie do tajemniczych. Wiem od nieżyjącej już żony d-cy 5/28pp, Ewy Mireckiej, która 9 lub10 września była w Kęblinach i widziała niepochowanych jeszcze żołnierzy polskich leżących przy jakimś budynku dworskim, że ciała majora wśród nich nie było.
Administrator/?/ jak go nazwała, powiedział jej, że ciało zostało przewiezione do Białej k/ Zgierza i leży na katafalku w tamtejszym kościele. Widziała natomiast ciała dwu oficerów por i ppor oraz pozostałych żołnierzy.
Wydawać by się mogło, że został pochowany na cmentarzu w Białej, ale jak słyszę, jego grobu tam nie ma. Wątpię, że trumnę przewieziono z powrotem do Kęblin i pochowano w z zbiorczej mogile, przy dworze.
Bardziej prawdopodobne jest, że dzisiejsza kwatera żołnierska na cmentarzu w Białej, w której spoczywają ekshumowani z okolic dworu kęblińskiego żołnierze, obejmuje też jego mogiłę,

Berjer

stadam

Poniższe zdjęcie z 1932/34 roku, przedstawia majora, d-cę batalionu 28pp. Jak zwykle, zwracam się z prośbą o jego identyfikację.
Przepraszam za kiepską jakość fotki.

Strzelec

W 1932 roku w pułku służyło 4 majorów:
Jan Topczewski,
Karol Leon Zaprutkiewicz,
Alfred Hofbauer,
Feliks Maurycy Kulczyński.

stadam

Z wymienionych powyżej majorów, można odrzucić Topczewskiego, gdyż posiadał w tym czasie order Virtuti Militari i trzy KW a "mój" go nie posiada.
Patrząc po KW to i Hofbauer /oszedł z pułku w IV 1934/ i Zaprutkiewicz mieli po 3 sztuki a Kulczyński jeden. Wydawać by się mogło, że to jeden z tych dwóch pierwszych.
Zdjęcie było robione latem 1932 bądź 1934. Jeśli by to miało miejsce w 34, to mógłby to być major o którym nic nie wiem, a który wszedł do pułku na miejsce Hofbauera.
Cały czas intryguje mnie kim jest major z mego pierwszego zdjęcia. On posiada Virtuti i na pewno co najmniej jeden KW.

Strzelec · Wysłany: Sob 2:24, 01 Mar 2014 Temat postu:

W połowie 1935 r. w pułku służyli następujący majorowie:
Topczewski Jan
Zaprutkowicz Karol Leon
Kulczyński Feliks Maurycy
Sikorski Janusz

stadam · Wysłany: Sob 11:57, 01 Mar 2014 Temat postu:

Co do ostatniego zdjęcia, to chciałbym dodać, że major, jak i jeszcze dwu oficerów pozują na nim z patykami /!/, a nad żołnierzami, jakby na drucie powiewa trójkątna chorągiewka z oblamówką i nr. 8. Wydaje mi się/ albo ktoś mi kiedyś mówił/, że to może oznaczenie kompani, a całe towarzystwo należy do III baonu.
Co do pierwszego majora ze zdjęcia z lat 1935-37, to parę razy, osoba mówiąca o nim, tytułowała go podpułkownikiem. Mógłby to być major Topoczewski, ale nie wiem, kiedy dostał ten stopień.
Jest też ppłk Wacław Makatrewicz ,z-ca d-cy 28 pp i dca OZ 10dp. we wrześniu 1939 r., ale czy on do pułku nie przyszedł w 1937/38 r.?